نهج البلاغه

تفسیر حکمت 452 نهج البلاغه:

منظور امام علی (ع) در این حکمت این هست که هیچ کس نمیتواند از قبول شدن یا نشدن اعمال خود نزد خداوند اطمینان داشته باشد چراکه بعضی از اعمال ممکن است به دلیل نیت نادرست یا تظاهر و خودنمایی  مورد قبول واقع نشود و هم چنین کسی نباید کوچکترین کارهای خیر خود را ناچیز بشمارد زیرا که ممکن است همان کار کوچک خالصانه مورد رضایت خداوند متعال واقع شود.

بنابراین زندگی مومن میان خوف و رجاست بدان معنا که مومن نباید آن چنان خودش را غنی بداند که سرکش شود و نه آن چنان خودش را فقیر بداند که دچار یاس شود.

دعایی از رسول خدا:"اللهم اعوذ بک من کل فقر ینسینی و اعوذ بک من کل غنی یطقینی" خدایا به تو پناه میبرم از هر فقری(چه مادی چه معنوی) که مرا به فراموشی از یاد تو بیندازد و به تو پناه میبرم از توانگری که مرا به سرکشی کشاند.

منبع : سایت http://hadith.net/ خلاصه توضیحات استاد احمد غلامعلی