نهج البلاغه

***در قسمت اول حکمت به این موضوع اشاره شده که کار خیر را حقیر نشمارید. در آیه 7 سوره زلزله آمده است که " هر کس به اندازه ذره ای کار خیر کند پاداشش را میبیند." حالا چه رسد که این کار با اخلاص هم باشد.

***روزی عده ای از ثروتمندان به خدمت رسول خدا رسیدند و پرسیدند ما چه چیزی انفاق کنیم؟ همان موقع آیه 215 سوره ی بقره نازل شد " یَسْأَلُونَکَ مَاذَا یُنْفِقُونَ  قُلْ مَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَیْرٍ فَلِلْوَالِدَیْنِ وَالْأَقْرَبِینَ وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَابْنِ السَّبِیلِ  وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ "." از تو سؤال کنند که چه انفاق کنند؟ بگو: هر چه از مال خود انفاق کنید درباره پدر و مادر و خویشان و یتیمان و فقیران و در راه ماندگان رواست، و آنچه نیکویی کنید خداوند بر آن آگاه است." خدا سوال را تغییر میدهد که یعنی تنها نگویید چه انفاق کنیم بلکه اینکه با چه نیت و به چه کسی انفاق کنید مهم است. اگر غیر از این بود افرادی که فقیر بودند دیگر توفیق کار خیر نصیبشان نمیشد.

***در قسمت دوم حکمت به این موضوع میپردازد که نعمت هایی که به دست شما می آید خیلی وقت ها برای این است که در راه درست از آنها استفاده کنید اگر از آنها استفاده نکنید خدا آن نعمت را از شما میگیرد و به یک بنده ی دیگر میدهد. برای همین نگویید که فلانی سزاوارتر است زیرا  خدا این نعمت را به تو داده که با آن کاری انجام دهی و اگر آن فرصت را از دست بدهی ، فرصت نصیب فرد دیگری خواهد شد.